[SF FIC] มนต์ตราแห่งสายลม (Sungjae,Minhyuk)

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อนิยายเรื่องนี้เนื้อหาเกิดจิตนาการของผู้แต่งล้วนๆ

เพราะฉะนั้นไม่ต้องไม่คิดอะไรกับมันมาก

อีกประการ

 ฟิคเรื่องนี้เป็น ฟิค ชาย x ชาย นะคะ

ถ้ารับไม่ได้ หรือไม่ชอบก็กดออก เลยค่ะ

มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมตอนนี้ใครก็ได้ช่วยอธิบายหน่อย

"ใครที่ไปขึ้นเขาเทพจะมีแต่เรื่องดีเข้ามานะ อาทิตย์นี้เราลองไปกันมั้ย"

แล้วนี้มันคืออะไร คนแปลก คนเหรอ ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ ใช่มันวุ่นวายไปหมด

ตั้งแต่กลัมจากที่นั้น มันต้องมีอะไรผิดพลาดชีวิตผมควรจะดีขึ้นไม่ใช่วุ่นวายแบบนี้

.

.

.

.

.

.

.

ถ้าเกิดวันนึงนายหายไปจริงๆฉันจะทำยังไง

ฟิคเรื่องสั้นเรื่องนี้ออกจะแปลกสักนิด
มันไม่จบในบทเดียว
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ



 

 

:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

บทที่1 : คำขอที่......








"เฮ้ยเดินเร็วหน่อยดิเว้ย"
"เออ รู้แล้ว"

 

ไหนว่ามาทำบุญ เดินเขาฝึกจิตวะ รีบเดินอย่างกับตามควาย เซ็งๆ เมื่อคืนนี้ก็นอนไม่ด้วย มัวแต่ฝันอะไรไม่รู้เหนื่อยจะแย่ พูดถึงฝัน อ่าขนลุกขนพอง ฝันไปได้ไงวะจูบกับผู้ชายด้วยกัน ลีมินฮยอก เอ้ยรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น


"นี่เธอ เค้าบอกว่ามาที่นี่ ถ้าระหว่างเดินอธิฐานเรื่องความรักจะได้เจอคู่แท้นะ"
"จริงเหรอ ดีจังเลย"
 

ตกลงว่ามาทำบุญหรือว่าอะไรนะสาวๆพวกนี้ อย่าเข้าใจผิดนะผมแมนนะครับ แค่ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงเค้าจะอะไรกันนักกับรักแท้  คู่แท้ ว่าแต่ผมจะมีกับเค้าบ้างมั้ยนะ? >__< 

 

"มินฮยอกเว้ยรีบเว้ย ขาก็ไม่ได้สั้นสักหน่อยเดินช้าจริง" ฮยอกชิกชั้นเกลียดนาย (=.=) 

 

ว่าแต่ถ้าผมลองอธิฐานดูบ้างมันจะดีมั้ยนะ อิอิอิ  มันก็ไม่เสียหายนี่
~หากคู่แท้ของลูกมีจริง โปรดมอบพรนั้นให้แด่ลูกด้วย~
อ้าวทางแยกแล้วผมควรไปทางไหนเนี่ย ตรงไปหรือซ้ายดี ไม่มีป้ายบอกอีก เอาไงดีหว่า แล้วเออคนเค้าหายไปไหนกันหมด ผมมั่นใจว่ามีคนเดิน อยู่หลังผมจำนวนเยอะอยู่นะ- -" หลับตาแป๊บเดียวหลงเลย  เทพใจร้าย เอ๊ะนั่นกระรอกหนิ เอาเป็นว่าผมเชื่อพวกเดียวกัน ทางซ้าย 

 

เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย เหนื่อยแล้วนะ ปกติผมแข็งแรงมากนะ แต่ทำไมวันนี้มันอืดอาดจังนะ หรือเพราะว่าขึ้นที่สูง ต้องใช่แน่เลย

 

"หยุดอยู่ตรงนั้น เจ้าผู้บุกรุก"
 

(⊙▂⊙) ใครอ่ะผมเหรอบุกรุกยังไงไม่นะไม่ใช่ผมเดินตามทางเดินเลยนะ  หมาตัวเท่าตึกเลยสองตัวด้วย ฝัน ฝันแน่ ตื่นมินฮยอกตื่น
 

เสียเห่าที่ติดเหมือนเสียคำรามมากกว่า มันกำลังจ้องมาที่ผมและสายตานั้นสื่อได้ดีว่าผมคือผู้บุกรุกที่ต้องถูกจัดการ 
 

"ไปจับตัวมันมา"

 

ประโยคสั้นๆที่ออกมาจากปากคนคนนั้นเหมือนกรรไกรแหลมคม เพราะมันทำให้สติของผมขาดลงทันที ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดคือวิ่ง วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  แต่ทำไมมมันเหมือนไม่ไวขึ้นเลยแย่แน่ หมายักษ์สองตัวนั่นมันต้องตามผมทันแน่ๆ ตายแน่มินฮยอกนายต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่จริงเหรอเนี่ย อึนกวัง ฮยอนชิกชาติหน้าเราคงได้เป็นเพื่อนกันอีกนะ ฉันรักนาย
แต่อยู่ๆผมก็รู้สึกถึงแรงกระชาก  ไม่รอดแล้ว ผมพยายามดิ้นเอาตัวรอดสุดชีวิตแต่เหมือนมันจะไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย 

 

"นิ่งซิ อย่างโดนผู้พิทักษ์ สองตัวนั่นจับได้หรือไง" เอ๊ะ โดนจับได้เหรอ ไม่เอานะ  
"เงียบด้วย มันเข้ามาใกล้แล้ว กลั้นหายใจ เร็วซิ"

 

หากลั้นหายใจ เออคือ เอาวะ ฮึบ~~~~มันเข้ามาแล้ว เข้ามาแล้ว จะดมอะไรนักหนาว่ะ รีบๆไปดิ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย ไม่ไหวแล้วผมกลั้นหายใจไม่ไหวแล้ว (o O) (o o) (@//@) แล้วก็ แรงประทะที่ริมฝีปาก เค้าจูบผม ฝันเหมือนฝัน ไม่ใช่ซิเหมือนในฝัน แต่มันไม่ใช่จูบอย่างที่ผมเข้าใจ มันคือการผายปอดมากกว่า แต่ผมเป็นผู้ชายนะและยังมีสติอยู่ไม่ได้จมน้ำซะหน่อยﾠ

 

"มันไปแล้ว" เฮ้ยทำไมต้องกระซิบด้วย สายตาแบบนั้น สายตาแบบ
"นี่ผมไม่ใช่เด็กๆ นะอย่าใช่สายตาแบบนั่นกับผม"
"สายตาแบบนั้น? แบบไหน"

 

อ่ะไอหมอนี่ แต่เอ๊ะ ผมเพิ่มสังเกตุ เค้าแต่งตัวแปลกๆ ผิวขาว รูปร่างสูง ถ้าเปรียบกับผมเออ (- -') ทำไมสูงจัง 
เสื้อผ้าเหมือนเทพในเหมือนนิยาย ผิดตรงผมไม่มัดจุก

 

"กำลังประเมินข้าอยู่" เฮ้ยนี่ผมแสดงอาการชัดขนาดนั้นเลยเหรอ
"ใช่มันชัดมาก" (⊙▂⊙) 
"นาย!!!"
"ใช่ฉันได้ชินที่นายคิด" (〇□〇) จบกันคราวนี้ 
"หึ เจ้านี่ตลกดีนะ" โกรธผมจริงๆแล้วนะ
"กล้าโกรธผู้มีพระคุณอย่างข้าเหรอ" มันทวงบุญคุณ 
"ใครขอ"
"แต่ไม่เป็นอะไร แค่....คุ้มแล้ว" อะ ไอ ดูเค้าทำ จะเอามือรูปปากทำไมวะ 
"เอามือเอาจากปากนะเว้ย" ฟ(´ー`)ฺ โกรธ 
"เจ้าเข้ามาที่นี้ได้อย่างไร" อันนี้เข้าท่าหน้าคุยหน่อย
"นั่นดิ จำได้ว่าเดินอยู่ดี พวกนั่นก็โผ่ลมา"
"เจ้าเข้ามา ในเขตแห่งเทพโดยไม่รู้ตัวงั้นหรือ"
"เขตแห่งเทพ?" ฝันๆฝันแน่มินฮยอก ตื่นๆ 
"ข้าช่วยตบให้มั้ย?"
"เจ้าไม่ได้ฝันหรอก"
"แล้วผมมาที่นี่ได้ยังไง"
"ลิขิตสวรรค์ บางทีนายอาจจะมีบุญบารมีเลยเดินเข้ามาในดินแดนแห่งเทพได้"

 

ว่าไปสังเกตุให้ดีที่นี่สวยดีนะ ต้นไม้ใบเขียวขจีลำต้นสูงเสียดฟ้า ดอกหญ้าหลากสีสลับกันชูช่ออวดความสวย หมอกจางๆ และสายลมอ่อนๆ อ่าบรรยากาศดีจังเลย

 

"ไม่คิดจะกลับบ้านหรือไง" 
"กลับบ้าน?"  ^_____ ^ 
"คุณช่วยผมได้ใช่มั้ย" เค้าทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แต่เค้า ยิ้ม ยิ้มเมื่อกี่มัน เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย
"เลิกฟุ่งซ่าน แล้วหลับตาซะ" 
"หลับตา?"
"อืม" 

 

"มินฮยอก มินฮยอก เฮ้ยตื่นดิ"
"yes! >_____ < ฮยอนชิก  อึนกวัง ชั้นคิดถึงนาย  " ผมกลับมาได้แล้วเย้ๆๆ 
"เออมินฮยอก นายโอเคนะ"
"ก็ฉันคิดว่าจะไม่ได้กลับมาเจอพวกนายแล้วนะ กลัวแทบแย่"

 

ใช่ผมกลัวจริงนะ แล้วทำไมนายต้องมองหน้าฉันแปลกๆด้วยเนี่ย

 

"บ้าป่ะเนี่ย ทิ้งพวกเรามานั่งหลับแล้วยังจะมาพูดอะไรแปลกอีก" 
"ใช่ เหนื่อยจนเพี้ยนไปแล้ว ไปเหอะ ฮยอนชิก"

 

อะไรอะผมไปเจอเรื่องแย่มาจริงจะเกือบเอาชีวิตไม่รอดด้วย แล้วมาว่าผมเพี้ยนได้ไงกัน ว่าแต่ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ไงนะ จำได้ว่าตอนหลงเข้าไปที่นั้นผมยังเดินไม่ถึงยอดเขาเลยนะ อ้าว???

 

"นี่พวกนาย รอด้วยดิเว้ย"

 

ฝันเหรอ แต่มันเหมือนจริงมากเลยนะ หรืออ่านการ์ตูนเยอะไปแล้วเก็บไปฝันนะ แต่...ความรู้สึกนี้มัน ไม่เอาลืมมัน แล้วมือจะมาเตะปากทำไมเนี่ย 



"ถ้าเจ้าสังเกตุสักนิด แล้วเจ้าก็จะรู้"

~~~~~มนต์ตราแห่งสายลม~~~~













บทที่2 :  ผู้มาเยือน







 

แสงแดดอ่อนๆส่องแสงรอดเข้ามายังในห้องเล็กเหมือนต้องการรบกวนการพักผ่อนของร่างเล็กที่ยังคงฝั่งตัวอยู่และหลงไหลกับกิจกรรมที่กำลังทำ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศนั้นยิ่งช่วยส่งให้คนหลับเพลิดเพลิดจนถอนตัวไม่ขึ้น
 

"ขี้เซาจริงนะ ถ้าเราเข้าฝันเจ้ามันจะสนุกมั้ยนะ"
 

การพูดที่ไม่มีการตอบสนองใดจากคนที่กำลังหลับยิ่งทำให้คนพูดยิ่งนึกสนุก

 

"อีมินฮยอก อีมินฮยอก"  เสียงเรียกแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบซึ่งดูเหมือนผู้พูดก็ต้องการให้เป็นเช่นนั้น
"เจ้ากระรอกน้อย อากาศหนาวมั้ย หรือร้อน หรือว่าเจ้ากำลังคิดถึงเราอยู่"

 

และเหมือนจะได้ผลคนที่กำลังหลับเริ่มมีการตอบสนอง สีหน้างุ่นงงของคนหลับกำลังแสดงให้คนขี้แกล้งเห็น

 

"หึ ตื่นขึ้นมาซิ ตื่นมา เจ้าไม่อยากเจอเราหรือ"
 

สิ้นประโยคดวงตารีเรียวค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ
 

"ฝัน?" คำพูดที่หลุดออกมาดูคล้ายกับละเมอ แต่สีหน้าของคนพูดนั้นบ่งบอกว่ากำลังสับสน
 

"หึ ตลกชะมัด" เสียงหัวเราะที่ทำราวกับการกระทำของคนตรงหน้าตลกมากมาย
"ขอโทษครับ นายท่านไม่กลัวท่านผู้นั่นจะได้ชินหรือครับ"
"ได้ชิน? เจ้ากลัวคิดอะไรอยู่ชางซอบ นั่นก็แค่มนุษย์ธรรมดาจะมาได้ชินหรือมองเห็นเราได้ยังไงกันเจ้านี่"

คนที่กำลังนั่งฟังบทสนทนาอยู่บนเตียง เกิดอาการไม่พอใจ ตอนนี้นอกจากจะโกรธที่โดนดูถูกแล้ว ความสงสัยยังลิสต์รายการต่อแถวมาเป็นห่างเว่า

"ผมได้ชินนะ แล้วก็เห็นด้วย " 

เสียงแข็งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนพูดไม่พอใจมาก และก็สามารถหยุดบทสนทนาของเจ้านายกับลูกน้องได้ชะงัด
แต่นั่นก็ไม่เท่ากับสีหน้าตกใจของผู้เป็นลูกน้องและแปลกใจของผู้เป็นนาย

"เจ้า  "
"ใช่ผมได้ยิน แล้วก็เห็นคุณด้วย มีอะไรมั้ย"
" นี่มันเกิดอะไรขึ้น"
 

สีหน้าและน้ำเสียงแสดงออกไม่ในทิศทางเดียวกัน แปลกใจ และงุ่นงง คนตัวเล็กนี่มองเห็นเขาได้อย่างไรกัน
 

"จะรู้คุณเหรอ" ลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่แคร์ว่าอีกคนต้องการหรือไม่
"เราไม่ได้ถามเจ้า"
"อ๋อเหรอ" 
"ว่าไงชางซอบ"
"ข้าน้อย เอ่อ"
 

สีหน้ากระอักกระอ่วนกระสับกระส่ายของผู้เป็นลูกน้อง ทำให้คนเป็นนายเริ่มไม่พอใจเพิ่มขึ้น และเหมือนร่างเล็กจะจับความรู้สึกนั่นได้
 

"คุณเป็นเจ้านายยังไม่รู้แล้วเขาจะรู้ได้ไง ดีแต่หาเรื่องคนอื่น แย่จริง"
"นี่เจ้า"  สองสายตามองสบกันอย่างเอาเรื่อง สายตาหนึ่งแสดงออกถึงความโกรธ อีกหนึ่งไม่แสดงถึงอาการกลัวใดใดกลับท้าทายซะด้วยซ้ำ  "ว่า"   ท่าทางกวนประสาทยิ่งส่งให้คนมองยิ่งไม่สบอารมณ์
"ชางซอบเจ้ากลับไปก่อน" ออกคำสั่งทั้งๆที่ยังจ้องหน้าอยู่กับคนตัวเล็ก
"ครับนายท่าน"
 

รับคำสั่ง แล้วก็หายวับไป สิ่งที่เกิดขึ้นเรียกความสนใจจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี  
คนตัวเล็กจ้องมองไปยังตำแหน่งที่เคยมีคนยืนอยู่เมื่อครู่ เหมือนกับต้องการหาว่าคนนั้นหายไปไหน

"เลิกจ้องได้แล้ว ถึงจ้องไปเจ้าก็ไม่มีทางเห็นหรือเจออะไรหรอก" สิ้นเสียงดวงตารีเรียวก็หันกลับมายังตำแหน่งเดิม
"มาทำไม เข้ามาได้ไง แล้วคนหรือตัวอะไรกันแน่"
"เราต้องตอบคำถามเจ้าหรือ"  น้ำเสียงยียวนกวนประสาทไม่ใช่ย่อยจากร่างสูงเหมือนจะส่งอารมณ์ให้อีกคนได้เป็นอย่างดี
"ไม่ต้องตอบก็ได้ แต่ช่วยออกไปจากห้องคนอื่นด้วย"  
"ไล่?"
"ชวนให้อยู่ มั้ง"
"เราคือผู้มีพระคุณของเจ้านะ"  
"ทวงบุญคุณ? ผมขอให้มาช่วยเหรอ"
"เจ้านี่มัน"

เหมือนจะจนใจที่จะพูดหรือเขาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนตัวเล็กกันแน่นะเทพสายลมทิศตะวันออกอย่างเขาน่ะหรือจะแพ้ไม่มีทาง

ก๊อกๆ

"มินฮยอก อีมินฮยอกนายตื่นยังน่ะ" 

เสียงเรียกจากผู้มาใหม่ดึงความสนใจจากร่างเล็กไปเพียงสั้นๆ เพราะเขาจำเสียงนั้นได้ ซออึนกวังเพื่อนสนิทเขาเอง ดีเลยจะได้มาช่วยจัดการร๋างสูงตรงหน้าเทพอะไรเกเรชะมัด 

คนตัวเล็กรีบกระโดดลงจากเตียงตรงไปยังประตูด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะแอบคิดไปว่าร่างสูงจะขัดขืนไม่ให้ตนเปิดประตู

ร่างสูงมองการกระทำเหล่านั่นอย่างนึกตลก ก็กลัวเขาเหมือนกันนี่ยังทำปากเก่ง

"อึนกวัง" ไม่เรียกชื่อเปล่าโผล่เข้าไปกอดอีกด้วย
"เว่อร์ไปล่ะ ปล่อยเว้ย ทำอย่างกับไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติ"
"^_^ก็ฉันดีใจนี่  ฮยอนชิกล่ะ"
"ลง บีบียังไม่เสร็จมั้ง "
"จะยืนคุยอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม"

เสียงตะโกนมาจากอีกร่างที่อยู่ในห้อง ทำให้ร่างเล็กที่ประตูถึงกับหันขวับไปมองตาเขียว กวนนักนะคอยดูฉันจะให้อึนกวังจนลืมไปเลยว่าเป็นคนหรือเทพ

"อึนกวังเข้ามานั่งก่อน ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย"
"อืม"

อึนกวังเดินไปยังโซฟาปลายเตียงตำแหน่งที่เขานั่งรอเพื่อนตัวเล็กอย่างปกติ แต่

"อึนกวังระวัง"
"ระวังอะไรของนาย วางของไว้ที่พื้นเหรอ"  ร่างขาวพยายามก้มหาสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่เพื่อนบอกให้ระวังแต่ก็ไม่เห็น
"นายไม่เห็นเหรอ"
"เห็น?"
"ก็ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านาย"
"ไม่ตลกนะมินฮยอก อีกอย่างกลางวันแสกๆไม่ต้องคิดจะหลอกผีฉันเลย ไปอาบน้ำเร็วๆ"

เฮ้ย! คำตอบของเพื่อนทำเอาคนตัวเล็กเล็กถึงกับอึ้ง มองไม่เห็นงั้นเหรอ แล้วทำไม เมื่อหันไปสบตากับร่างสูงที่ยังยืนอยู่ที่เดิมนั้นคือข้างเพื่อนเข้า กำลังยิ้มร่าอย่างถูกอกถูกใจกับคำตอบของเพื่อนเขาแล้วยิ่งโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้ถ้าด่าไปตอนนี้มีหวังมีเรื่องกับอึนกวังแน่ โอ๊ยโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ ขณะที่กำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำอยู่ขาก็หยุดชะงัก

"ไม่ต้องตามมานะ"

คำพูดของมินฮยอกสร้างความมึนงงให้กับร่างขาวที่นั่งรออยู่พอควร

"มันบ้าป่ะวะ ใครเขาจะตามมันเข้าห้องน้ำ"  แล้วก็ก้มลงดูหนังสือเพื่อค่าเวลา
"นั่นสิเพื่อนเจ้านี่ท่าจะเสียสติไปแล้ว"

ขณะที่ความเงียบเข้ามารายล้อมร่างหนึ่งก็ปรากฎขึ้นใกล้กับที่ร่างสูงยืนอยู่

"ขอโทษครับนายท่าน"
"มีอะไร"
"เทพสายลมทิศตะวันตก ขอเชิญนายท่านครับ"  ผู้เป็นลูกน้องรายงานข้อให้แก่เจ้านายทันที
"อืม" รับคำเบาๆ
"พี่อิลฮุนงั้นหรือ"
 

'........................................................................>

บทที่3 : เปลี่ยนทิศ








รอสักครู่นะจ๊ะ